بوتاکس برای اولین بار در سال 1820 توسط یک دانشمند آلمانی به نام کریستین اتو فون بوئرینگ کشف شد. بوئرینگ متوجه شد که سم بوتولینوم می تواند باعث فلج شدن عضلات شود.
اما در سال 1946، یک پزشک آمریکایی به نام آلبرت شولتز برای اولین بار از بوتاکس برای درمان اسپاسم عضلانی استفاده کرد. شولتز متوجه شد که سم بوتولینوم می‌تواند باعث فلج شدن عضلات شود. او از این سم برای درمان اسپاسم عضلانی در ناحیه گردن و شانه استفاده کرد. این اولین استفاده از بوتاکس برای اهداف درمانی بود. سپس بعد از آن اهداف درمانی برای این ماده فلج کننده درنظرگرفته شد و آزمون و خطا برای تاثیرات این ماده برای درمان مورد بررسی قرار گرفت.
پس از شروع استفاده درمانی از این ماده، در سال 1970، یک پزشک آمریکایی به نام آلن اسکارف از بوتاکس برای درمان میگرن استفاده کرد. این اولین استفاده از بوتاکس برای درمان میگرن بود. اسکارف متوجه شد که تزریق این سم در ناحیه پیشانی می‌تواند تعداد و شدت حملات میگرنی را کاهش دهد. این اولین بار بود که بعد از اسپاسم عضلانی، این ماده برای درمان استفاده گردید.
در نهایت، در سال 1989، سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) استفاده از بوتاکس را برای درمان میگرن و اسپاسم عضلانی به صورت رسمی تأیید نمود و کاربرد درمانی آن تایید شد.
سپس در سال 2002، FDA استفاده از بوتاکس زیبایی را برای اهداف زیبایی نیز تأیید کرد. بوتاکس زیبایی به طور کلی برای رفع چین و چروک‌های صورت، از بین بردن خطوط اخم و خطوط پنجه کلاغی، بالا بردن ابرو و بهبود ظاهر چانه استفاده می‌شود.
